Ludomir Różycki - Urodził się 18 września 1883 roku w Warszawie. Był synem zna­nego pianisty - profesora Konserwatorium Warszawskiego Aleksan­dra Różyckiego. Od najmłodszych lat Ludomir wzrastał w atmosferze przenikniętej muzyką. Częstymi gośćmi w jego domu byli Ignacy Jan Paderewski, Aleksander Michałowski, Stanisław Barcewicz.

W 1904 roku w Filharmonii Warszawskiej pod dyrekcją Emila Młynarskiego zostaje wykonany jego pierwszy symfoniczny utwór - "Stańczyk". Jako 20-1etni młodzieniec kończy Konserwatorium War­szawskie z najwyższym odznaczeniem - złotym medalem i wyjeżdża na studia do Berlina. Powstają tam nowe kompozycje - poematy sym­foniczne: "Bolesław Śmiały" "Pan Twardowski", Sonata wiolonczelowa oraz cykle pieśni. W latach 1907-1912 Różycki obejmuje stanowisko dyrygenta Opery Lwowskiej i prowadzi klasę fortepianu w Konserwa­torium we Lwowie. Kompozycje z tego okresu to: poemat symfoniczny "Anhelli", prolog symfoniczny ,,warszawianka", preludium symfonicz­ne "Mona Lisa Gioconda" oraz opera "Meduza". Na chwilę Różycki po­wraca do Warszawy, otrzymuje I nagrodę w konkursie kompozytorskim ogłoszonym przez Filharmonię Warszawską za poemat symfoniczny "Król Kofetua". Po dłuższym pobycie za granicą (Niemcy, Szwajcaria, Włochy i Francja), gdzie powstają utwory: Kwintet fortepianowy c-moll op. 35, Kwartet smyczkowy d-moll, opery "Eros i Psyche" oraz "Casano­va" L. Różycki powraca do Warszawy. Obok pracy twórczej rozpoczyna działalność publicystyczną, walcząc o należne uznanie dla polskie twórczości muzycznej. Zostaje mianowany profesorem Konserwatorium Warszawskiego, przyczynia się również do założenia Związku Kompo­zytorów Polskich i zostaje jego pierwszym prezesem. Powstają nowe kompozycje: I Koncert fortepianowy g-moll, opera "Młyn diabelski", balety: "Pan Twardowski', "Apollo i dziewczyna" - za który zostaje od­znaczony złotym medalem Republiki Francuskiej. Lata wojny i okupacji przeżywa w Warszawie, tworzy niewiele: II Koncert fortepianowy c-moll oraz poemat na głos z orkiestrą "Dzwony". Podczas powstania warszaw­skiego dom rodzinny zostaje spalony, a wiele nie wydanych dzieł kom­pozytora ulega całkowitemu zniszczeniu. Różyccy wyjeżdżają z War­szawy i osiedlają się dzięki uprzejmości państwa Targowskich w dworku w Osieczanach koło Myślenic. Powstają nowe kompozycje: cykl pieśni oraz Koncert skrzypcowy. Kompozytor jednak najwięcej czasu poświę­ca na rekonstrukcję zniszczonych dzieł podczas Powstania warszawskie­go. Osieczany stają się małą filharmonią w tak trudnym czasie - niewoli i okupacji niemieckiej. Do dworku w Osieczanach za sprawą Ludomira Różyc­kiego przyjeżdżającego przyjaciele znani muzycy i śpiewacy. Koncerty wieczorne z ich udziałem stają się ucztą duchową dla ludzi pozbawio­nych kultywowania muzyki narodowej. Od 1945 roku Różycki osiedla się w Katowicach. Pełni funkcję dziekana wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury w tutejszej PWSM pracując nadal nad odtworzeniem par­tytur swoich dzieł operowych "Beatrix Cenci", "Meduzy", "Bolesława Śmiałego" i "Casanovy".

Ludomir Różycki umiera 1 stycznia 1953 roku w Katowicach.

udomir Różycki należał do grupy kompozytorów "Młodej Polski" obok Karola Szymanowskiego, Grzegorza Fitelberga i Apo­hnarego Szeluto. Określany jest mianem twórcy baletu polskiego i obok Stanisława Moniuszki twórcą opery narodowej. Za zasługi, jakie poczynił Różycki, kultywując zdobycze neo­romantyzmu z tradycjami polskiej muzyki ludowej i opierając swoje kompozycje na librettach pisarzy polskich został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.